குழலி
நான் கட்டுப் பெட்டி அல்ல. நிச்சயம் கட்டுப்பெட்டி அல்ல. என் அம்மாவோடும், அத்தையோடும் ஏன் என் தங்கையோடும்தான்.ஒப்பிடும் போது நான்
நான் கட்டுப் பெட்டி அல்ல. நிச்சயம் கட்டுப்பெட்டி அல்ல. என் அம்மாவோடும், அத்தையோடும் ஏன் என் தங்கையோடும்தான்.ஒப்பிடும் போது நான்
“உஷா, கொஞ்சம் காபி கொண்டாம்மா” “என்னப்பா. மறுபடியுமா? இப்பத்தானே குடிச்சேள்?” “இப்பவா? ரொம்ப நாழியாட்டமாதிரி இருக்கே?” “இல்லப்பா. உங்களுக்கு காபி
“ஜூன் மாதத்தில் ஆஸ்திரேலியா இவ்வளவு குளிரும் என்று நான் நினைத்திருக்கவில்லை” சிட்னியில் வந்திறங்கிய கலையரசன் சொன்ன முதல் வாக்கியம் இதுதான்.
சந்தான லட்சுமிக்குக் குழந்தை இல்லை என்பதை விட சுவாரஸ்யமான முரண் அவள் பெயர் சந்தான லட்சுமி அல்ல என்பது. அவளது
எழுபத்தேழாயிரத்து முன்னூற்றி முப்பத்தி ஐந்து. அரசி அந்த பிளாஸ்டிக் டப்பாவை அழுத்தி, திருகி மூடினாள் .மார்போடு இறுகி அணைத்துக் கொண்டாள்.
கடகடவென்று சகடை உருளும் சப்தத்தையும் மீறிக் கேணிவரை கேட்டது குரல். பதற்றமா, மிரட்டலா எனப் பகுத்தறிய முடியாத அவசரம் அந்தக்
1968 காபி குடிக்காமல் மாரிமுத்துக்குப் பொழுது விடியாது. காபி என்றால் பால் சேர்த்த சீனிக் காபி. குணவதிக்கு
தோழமையான விரல் தோளில் தட்டுவதைப் போல வானிலிருந்து வந்தமர்ந்தது மழைத்துளி. சிலிர்த்துக் கொண்ட அவன் நிமிர்ந்து பார்த்தான். நீலவானம் இருட்டத்
பஞ்சாபியில் அம்ருதா ப்ரீதம் ஆங்கிலம் வழித் தமிழில்: மாலன் என் அண்டை வீட்டாரின் அண்டை வீட்டின் பழைய வேலைக்காரனின்
“உங்களை நான் அப்பா என்றழைக்கலாமா?” குரல் வந்த திசையை நோக்கித் திரும்பிப் பார்த்தேன். கட்டை விட்டுப் பிரிந்த தனிக்
“அப்பா பார்த்தீங்களா, பரிட்சை வருதாம்!” என்றாள் மித்ரா பேப்பரை மடக்கிப் போட்டபடி “ஆமாம், தேர்தலாம் தேர்தல், தூத்தேறி!” என்று சீறினார்
பீரங்கிச் சத்தம் கேட்டதும் திடுக்கிட்டுப் போனேன். இந்தியானாவே அதிர்ந்து குலுங்குவது போல் முழங்கியது பீரங்கி. ஆனிக் காற்று ஆடையை உருவிக்
உடலை நெளித்துச் சிலுப்பி உறுமிப் பார்த்துக் கொண்டது புலி. உறுமல் இல்லை. சின்னச் செருமல்தான். கூண்டுக்குள் அடைபட்டிருந்த காலத்தில் குரல்
இது அசுர சாதனைதான் ; வீட்டில் இரண்டு பேர் பெயருக்குப் பின்னால் பட்டம் ; அக்காவின் கழுத்தில் தாலி
யுவன் கையிலிருந்த அதை மித்ராதான் அதை முதன் முதலில் பார்த்தாள். “ என்னது ? ” என்றாள். அந்த விநோதத்தைப்
எங்கள் கல்லூரியின் கம்பீரங்களில் ஒன்று தமிழ் முருகேசன். நாக்குக் குழறாமல், வார்த்தைப் பிறழாமல், மணிப் பிரவாளம் கலக்காமல்
இவன் எழுந்திருந்தான். இவனைச் சுற்றிலும் நாற்காலிகள் இறைந்து கிடந்தன. நேரம் முடிந்து விட்டு ஆபீஸ் கலைந்து கிடந்தது. இவனுடையது நாற்காலியில்லை.
அறைக்குள் நுழையும்போது அந்தச் சீட்டு ஒரு வெயிட்டிற்குக் கீழே படபடத்துக் கொண்டிருந்தது. ‘ கஸ்தூரி வான்ட்ஸ் டு சீ
“ என்னங்க ஐயா ! வெறும் தாளைக் கொடுக்கறீங்க ? ” கருப்பசாமியின் குரல் ஏமாற்றத்தில் கனத்தது. “
தாத்தா எப்போது வருவார் என்று காத்துக் கொண்டிருந்தாள் ஜனனி. தாத்தாவிடம் கேட்பதற்கு அவளிடம் ஒரு கேள்வி இருந்தது. முக்கியமான கேள்வி.
ஐம்பது வருடங்களாக எங்கள் கல்லூரிச் சரித்திரத்தில் இல்லாத பிரச்சினை திடீரென்று முளைந்திருந்தது. பிரச்சினையின் பெயர் சந்திரலேகா. சந்திரலேகா எனக்கு ஒரு
எதையும் மதிக்காமல் வானத்தையே அண்ணாந்து பார்த்துக் கொண்டு நடப்பவன், காலடியில் இருக்கும் பள்ளத்தில் தடுக்கி விழுந்து நகைப்புக்குள்ளாவான். From :
“ திஸ் இஸ் டூ மச் ” என்று வீறிட்டாள் மைதிலி. கையில் இருந்த செய்திப் பத்திரிகை எகிறிப்போய்
அருணாவைப் பத்து வருடங்களாக எனக்குத் தெரியும். அதாவது அப்பா இறந்துபோன தினத்திலிருந்து. ராத்திரி தூங்கப் போகும்போது அப்பா, அம்மாவுடன் பேசிக்
வெகு நாட்களுக்கு முன்பு எனக்குள் ஒரு கனவு இருந்தது. கனவிற்கு ஆதாரம் சுப்ரமணியன். சுப்புணி எங்கள் பள்ளியின் கபில்தேவ். விளையாட்டை