maalan

’சிகரெட் என்பது புகை, சீக்ரெட் என்பது புகைச்சல்’. இந்தப் ’பொன்மொழி’ 1999ல் வெளியான ஒரு மாணவர் பத்திரிகையில் வெளியானது. மாணவர்

தமிழ்நாட்டில் பூரண மதுவிலக்கு, படிப்படியாக மது விலக்கு, குடிப்பவர்களுக்குச் சிறை என்று வசீகர சத்தியங்கள் செய்கிற அரசியல் கட்சிகள் புதுச்சேரியில்

தேர்தல் சூடு பிடித்திருக்கிறது. இங்கு மட்டுமல்ல, அமெரிக்காவிலும். இந்தாண்டு நவம்பர் மாதம் அங்கு புதிய ஜனாதிபதியைத் தேர்ந்தெடுக்கத் தேர்தல் நடைபெறவிருக்கிறது.

பத்திரிகைக்களுக்கு வரும் கடிதங்கள் எப்போதும் வாசகர்களின் வாழ்த்து மடல்களாகவோ விமர்சனக் கணைகளாகவோதான் இருக்க வேண்டும் என்பதில்லை. காணமற் போனவர்களைக் கண்டுபிடித்துத்

’ஏணி, தோணி வாத்தியார்!’ எனக் கூவிக் கொண்டு போனான் ஒருவன். (அடுத்தவர் நிலை உயர்த்தும், கரை சேர்க்கும் ஆனால் இவை

நீருக்கும் நெருப்பிற்கும் சண்டை. காற்றின் துணை கொண்டு விரைந்து வருகிறது நெருப்பு. துரத்திக் கொண்டு ஓடுகிறது நீர். அதன் எதிர்ப்பைத்

“டைனாசர்கள் இறந்து கொண்டிருக்கின்றன, ஆனால் வண்ணத்துப் பூச்சிகள் வாழ முடியும்!” என்று நான் என் உரையைத் தொடங்கிய போது அந்த

தேர்தல் பற்றிய என் கருத்துக்களையும் கணிப்புகளையும் கேட்கும் ஆவலில் மும்பைப் பத்திரிகையாளர்  ஒருவர் கடந்த வாரம் வந்திருந்தார். உள்ளே நுழையும்

கதவுகளுக்கு இடையே கடிதம் போல் ஓர் உறை. அழைப்பிதழ். இலக்கியக் கூட்டம் என்றது அழைப்பு. அங்கு பேசப்படவிருப்பது இலக்கியம்தானா என

மரியாதைக்குரிய ஒருவரைக் காணச் செல்லும் போது நாம் பூக்களோ பழங்களோ வாங்கிக் கொண்டு போவதுண்டு. சிலர் இனிப்பையோ நொறுக்குத் தீனிகளையோ

புத்தரின் உரையைக் கேட்பதற்காக மக்கள் கூடியிருந்தனர். புத்தர் வந்தார். மேடையில் அமர்ந்து கொண்டார். அங்கே இருந்த ஒரு தாமரைப் பூவைக்

அந்தப் பெண்ணின் முகத்தில் அப்படி ஒரு ஆவேசம். சொல்லிலோ அமிலம். சொத்தைப் பறித்துக் கொண்ட பங்காளியை ஏசுவது போல ஆங்காரத்தோடு

அந்த அரங்கில் ஆட்களை விடக் கொசுக்களே அதிகமிருந்தன. கவிதை போன்ற தமிழில் கடந்து போனக் காலத்தை கனத்த குரல் ஒன்று

நாளிதழில் செய்திகள் படிக்கும் போது நான் மெல்ல நகைப்பதுண்டு. சற்று சலித்துக் கொள்வதுண்டு. பெருமிதமோ, பெருமூச்சோ கொண்டதுண்டு, உச்சுக் கொட்டிவிட்டு

 “உங்களுக்கு என்னப்பா, மூன்றே பருவங்கள்தான் வெப்பம், அதிக வெப்பம், மிக அதிக வெப்பம். அங்கே, அமெரிக்காவில் அப்படியா?  வீட்டு வாசலில்

அறிவியல் புனைகதை போல் ஆரம்பிக்கிறது அந்த விளம்பரம். பெரிய நகரத்தின் பிரம்மாண்டமான கட்டிடங்கள் வழியே ஓடுகிற ஒரு கண்ணாடிக் குழாய்.

  எழுத்து என்பது சொற்களால் மட்டுமல்ல, உழைப்பாலும் ஆனது     எந்த இடத்தையும் அடைவதற்கல்ல, சும்மா நடக்கவே விரும்புகிறோம்

  அன்பு அர்த்தம் பெறுவதே அது அங்கீகரிக்கப்படும் போதுதான்  அலம்பி விட்ட  ஈரம் இன்னும் காயவில்லை. கலைந்து போகாத மேகங்களைப்

இலக்கியம், இதழியல் இரண்டிலும் தனக்கென ஓர் அடையாளத்தை உருவாக்கிக் கொண்டுத் தடம் பதித்தவர். உலகம் நெடுகிலும் இவருக்கு விசிறிகளும் வாசகர்களும்

அறிதலும் அறிந்து கொள்ளப்படுவதுமே வாழ்க்கை. அதுதான் நட்பிற்கும். வாருங்கள்,  என்னோடு சற்று நடக்கலாம். என் நண்பர்களும் காத்திருக்கிறார்கள், உங்களைச் சந்திக்க.

”பட்டத்து யானைக்குப் படாம் போர்த்தின மாதிரி பல வர்ணப்பட்டு, ஜரிகை, ஜிகினா இவைகளால் ஆன சிங்காரப் பொன்னாடை திமிலுக்கு முன்னிருந்து

பிரம்மாவிற்கு நான்கு. முருகனுக்கு ஆறு. எலிபெண்டா குகைகளில் உள்ள சிவனுக்கு மூன்று ராவணனுக்குப் பத்து. நமக்கோ பல நூறு முகங்கள்.

கடந்த ஆண்டின் கடைசித் தாளைக் கிழிக்கிற போது என்னவென்று தெரியாமல் ஏதோ ஒரு சோகம் ஒரு கணம் என்னைக் கடந்து