செவிச் செல்வம்
கதவுகளுக்கு இடையே கடிதம் போல் ஓர் உறை. அழைப்பிதழ். இலக்கியக் கூட்டம் என்றது அழைப்பு. அங்கு பேசப்படவிருப்பது இலக்கியம்தானா என
கதவுகளுக்கு இடையே கடிதம் போல் ஓர் உறை. அழைப்பிதழ். இலக்கியக் கூட்டம் என்றது அழைப்பு. அங்கு பேசப்படவிருப்பது இலக்கியம்தானா என
மரியாதைக்குரிய ஒருவரைக் காணச் செல்லும் போது நாம் பூக்களோ பழங்களோ வாங்கிக் கொண்டு போவதுண்டு. சிலர் இனிப்பையோ நொறுக்குத் தீனிகளையோ
புத்தரின் உரையைக் கேட்பதற்காக மக்கள் கூடியிருந்தனர். புத்தர் வந்தார். மேடையில் அமர்ந்து கொண்டார். அங்கே இருந்த ஒரு தாமரைப் பூவைக்
அந்தப் பெண்ணின் முகத்தில் அப்படி ஒரு ஆவேசம். சொல்லிலோ அமிலம். சொத்தைப் பறித்துக் கொண்ட பங்காளியை ஏசுவது போல ஆங்காரத்தோடு
அந்த அரங்கில் ஆட்களை விடக் கொசுக்களே அதிகமிருந்தன. கவிதை போன்ற தமிழில் கடந்து போனக் காலத்தை கனத்த குரல் ஒன்று
நாளிதழில் செய்திகள் படிக்கும் போது நான் மெல்ல நகைப்பதுண்டு. சற்று சலித்துக் கொள்வதுண்டு. பெருமிதமோ, பெருமூச்சோ கொண்டதுண்டு, உச்சுக் கொட்டிவிட்டு
“உங்களுக்கு என்னப்பா, மூன்றே பருவங்கள்தான் வெப்பம், அதிக வெப்பம், மிக அதிக வெப்பம். அங்கே, அமெரிக்காவில் அப்படியா? வீட்டு வாசலில்
உறுத்தாத ஒளியும், இசையும் விரவியிருக்கும் அந்த விடுதியில் உணவருந்த உட்கார்ந்திருக்கிறோம். காபி வருகிறது. எனக்குச் சீனி வேண்டாம் என்கிறேன்.பரிமாறியவர் அந்தப்
அறிவியல் புனைகதை போல் ஆரம்பிக்கிறது அந்த விளம்பரம். பெரிய நகரத்தின் பிரம்மாண்டமான கட்டிடங்கள் வழியே ஓடுகிற ஒரு கண்ணாடிக் குழாய்.
எழுத்து என்பது சொற்களால் மட்டுமல்ல, உழைப்பாலும் ஆனது எந்த இடத்தையும் அடைவதற்கல்ல, சும்மா நடக்கவே விரும்புகிறோம்
அன்பு அர்த்தம் பெறுவதே அது அங்கீகரிக்கப்படும் போதுதான் அலம்பி விட்ட ஈரம் இன்னும் காயவில்லை. கலைந்து போகாத மேகங்களைப்
இலக்கியம், இதழியல் இரண்டிலும் தனக்கென ஓர் அடையாளத்தை உருவாக்கிக் கொண்டுத் தடம் பதித்தவர். உலகம் நெடுகிலும் இவருக்கு விசிறிகளும் வாசகர்களும்
அறிதலும் அறிந்து கொள்ளப்படுவதுமே வாழ்க்கை. அதுதான் நட்பிற்கும். வாருங்கள், என்னோடு சற்று நடக்கலாம். என் நண்பர்களும் காத்திருக்கிறார்கள், உங்களைச் சந்திக்க.
Speech delivered at the seminar on Cultural and Literary traditions of tribes of India organised
”பட்டத்து யானைக்குப் படாம் போர்த்தின மாதிரி பல வர்ணப்பட்டு, ஜரிகை, ஜிகினா இவைகளால் ஆன சிங்காரப் பொன்னாடை திமிலுக்கு முன்னிருந்து
பிரம்மாவிற்கு நான்கு. முருகனுக்கு ஆறு. எலிபெண்டா குகைகளில் உள்ள சிவனுக்கு மூன்று ராவணனுக்குப் பத்து. நமக்கோ பல நூறு முகங்கள்.
கடந்த ஆண்டின் கடைசித் தாளைக் கிழிக்கிற போது என்னவென்று தெரியாமல் ஏதோ ஒரு சோகம் ஒரு கணம் என்னைக் கடந்து
’புரட்சி’கள் ஒருநாள் ஃபேஷனில் போய் முடியும் என்பதற்கு ஏராளமான சாட்சியங்கள் உண்டு.சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாத சான்று ஜீன்ஸ்.1850ஆம் வருடம். சான்பிரான்சிஸ்கோவில் தங்கம்
இந்தியாவை உலகம் ஏளனத்தோடு பார்த்து எள்ளி நகையாடிக் கொண்டிருந்த காலம் அது. விளக்கின் மீது குடத்தைக் கவிழ்த்ததைப் போல இந்து