August 24, 2016

“உலகம் ஏன் உருண்டையாக இருக்கிறது” எனக் கேட்டான் ஒரு சிறுவன். “உருள்வதற்கு அதுதானே எளிதான வடிவம்” என்று ஒருவர் பதிலளித்தார்

அந்தச் செய்தியைக் கேள்விப்பட்ட போது எனக்கு அதிர்ச்சியாகத்தான் இருந்தது. நான் பார்த்து வளர்ந்த அந்த இளைஞன் இறந்து விட்டான் என்றது

மாலை நேரம். மாடியில் கடலைப் பார்த்து உட்கார்ந்திருக்கிறான் அவன். பூனைக் காலால் நடந்து அவன் பின்புறம் வந்து நிற்கிறாள் அவள்.

தவமிருந்த முனிவர் இரண்டு வரங்கள் பெற்றார். நீரின் மேல் நடக்க ஒன்று. நெருப்பில் எரியாதிருக்க மற்றொன்று. மறுநாள் குளிக்கப்போனார். ஆற்றில்

அப்பாக்களின் அன்பைப் போல ஆரவாரமின்றிக் கடந்து போனது தந்தையர் தினம். அன்னையர் தினத்தைப் போல இந்த நாளில் விளம்பர வெளிச்சம்

மகாபலிபுரத்திற்குப் போகும் போதெல்லாம் என் காதில் ‘கல் கல்’ என்ற உளி ஓசை கேட்கும்.காரணம் பேராசிரியர் கல்கி. அவர் அங்கு

ஓவ்வொரு ஆண்டும் மார்கழியின் மத்தியில் இளவேனிற் காலம் தொடங்கும் தருணத்தில் ஏற்பாடு செய்யப்படும் சென்னைப் புத்தகக் காட்சி கடந்தாண்டு இறுதியில்

படங்களில் பார்த்து பிரமித்திருக்கிறேன். பல முறை நேரில் பார்த்து மகிழ்ந்திருக்கிறேன். “ பலவித சாதகங்கள் கொண்ட இதைப் போன்ற இன்னொரு

இரும்பாலான வாசற் கதவுச் சிணுங்கித் திறந்தது. சாப்பிட உட்கார்ந்தவன் எழுந்து கை கழுவிக் கொண்டு எட்டிப் பார்த்தேன். வெளியில் அக்னி

அண்மைக்காலமாக இலக்கியச் சந்திப்புக்களில் நான் கேட்கிற பெருமூச்சு: “அழுத்தமா ஒரு நல்ல சிறுகதை படிச்சு எவ்வளவு நாளாச்சு!” பல இலக்கிய

’சிகரெட் என்பது புகை, சீக்ரெட் என்பது புகைச்சல்’. இந்தப் ’பொன்மொழி’ 1999ல் வெளியான ஒரு மாணவர் பத்திரிகையில் வெளியானது. மாணவர்

தமிழ்நாட்டில் பூரண மதுவிலக்கு, படிப்படியாக மது விலக்கு, குடிப்பவர்களுக்குச் சிறை என்று வசீகர சத்தியங்கள் செய்கிற அரசியல் கட்சிகள் புதுச்சேரியில்

தேர்தல் சூடு பிடித்திருக்கிறது. இங்கு மட்டுமல்ல, அமெரிக்காவிலும். இந்தாண்டு நவம்பர் மாதம் அங்கு புதிய ஜனாதிபதியைத் தேர்ந்தெடுக்கத் தேர்தல் நடைபெறவிருக்கிறது.

பத்திரிகைக்களுக்கு வரும் கடிதங்கள் எப்போதும் வாசகர்களின் வாழ்த்து மடல்களாகவோ விமர்சனக் கணைகளாகவோதான் இருக்க வேண்டும் என்பதில்லை. காணமற் போனவர்களைக் கண்டுபிடித்துத்

’ஏணி, தோணி வாத்தியார்!’ எனக் கூவிக் கொண்டு போனான் ஒருவன். (அடுத்தவர் நிலை உயர்த்தும், கரை சேர்க்கும் ஆனால் இவை

நீருக்கும் நெருப்பிற்கும் சண்டை. காற்றின் துணை கொண்டு விரைந்து வருகிறது நெருப்பு. துரத்திக் கொண்டு ஓடுகிறது நீர். அதன் எதிர்ப்பைத்

“டைனாசர்கள் இறந்து கொண்டிருக்கின்றன, ஆனால் வண்ணத்துப் பூச்சிகள் வாழ முடியும்!” என்று நான் என் உரையைத் தொடங்கிய போது அந்த

தேர்தல் பற்றிய என் கருத்துக்களையும் கணிப்புகளையும் கேட்கும் ஆவலில் மும்பைப் பத்திரிகையாளர்  ஒருவர் கடந்த வாரம் வந்திருந்தார். உள்ளே நுழையும்

கதவுகளுக்கு இடையே கடிதம் போல் ஓர் உறை. அழைப்பிதழ். இலக்கியக் கூட்டம் என்றது அழைப்பு. அங்கு பேசப்படவிருப்பது இலக்கியம்தானா என

மரியாதைக்குரிய ஒருவரைக் காணச் செல்லும் போது நாம் பூக்களோ பழங்களோ வாங்கிக் கொண்டு போவதுண்டு. சிலர் இனிப்பையோ நொறுக்குத் தீனிகளையோ

புத்தரின் உரையைக் கேட்பதற்காக மக்கள் கூடியிருந்தனர். புத்தர் வந்தார். மேடையில் அமர்ந்து கொண்டார். அங்கே இருந்த ஒரு தாமரைப் பூவைக்

அந்தப் பெண்ணின் முகத்தில் அப்படி ஒரு ஆவேசம். சொல்லிலோ அமிலம். சொத்தைப் பறித்துக் கொண்ட பங்காளியை ஏசுவது போல ஆங்காரத்தோடு

அந்த அரங்கில் ஆட்களை விடக் கொசுக்களே அதிகமிருந்தன. கவிதை போன்ற தமிழில் கடந்து போனக் காலத்தை கனத்த குரல் ஒன்று

நாளிதழில் செய்திகள் படிக்கும் போது நான் மெல்ல நகைப்பதுண்டு. சற்று சலித்துக் கொள்வதுண்டு. பெருமிதமோ, பெருமூச்சோ கொண்டதுண்டு, உச்சுக் கொட்டிவிட்டு

 “உங்களுக்கு என்னப்பா, மூன்றே பருவங்கள்தான் வெப்பம், அதிக வெப்பம், மிக அதிக வெப்பம். அங்கே, அமெரிக்காவில் அப்படியா?  வீட்டு வாசலில்