சிறுகதைகள்

“ ஆயுதம் செய்வோம் – நல்ல காகிதம் செய்வோம் ”   –  மகாகவி “ அண்டா குண்டா அடகு வெச்சு அம்மா

சொடக்குப்  போட்ட  விரல் போல மூளைத்தண்டில் ஒரு சிமிட்டல். சுளீர் என்று ஒரு மின்னல் பொறி. எப்படிப் பட்டென்று சொல்லி

வீடென்று எதனைச் சொல்வீர், அது இல்லை எனது வீடு, ஜன்னல் போல் வாசல் உண்டு. எட்டடிச் சதுரம் உள்ளே. பொங்கிட

குழந்தைக்குப் பேச்சு வரவில்லை. இப்போதென்றில்லை. பிறந்ததிலிருந்து எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் ஒன்பது மாதத்தில்  தொண்டைக்  குழியில்  திரள்கிற  சத்தம்  இந்தக்  குழந்தைக்கு

விழிப்பு வந்துவிட்டது. ஆனால் போர்வையின் கதகதப்பிலிருந்து விடுபட்டு எழத்தான்  மனம்  வரவில்லை.  ‘ ஆமாம்,  இப்பவே  எழுந்து  என்ன கிழிக்கப்

ஒரு அசந்தர்ப்பமான நிமிஷத்தில் வந்து சேர்ந்தாள் யக்ஷ்ணி. காலையில்  இருந்தே  ஜானகிராமனுக்குள்  ஒரு புகை மூட்டம். வார்த்தைகளுக்குத் தவிக்கிற கவிதை

       இப்போதுதான் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். கும்பலாய், கூடியும், கலைந்தும், கையோடு கொண்டுவரும் பத்திரிகைகளை, டிபன் பாக்ஸ்களை, கைப்பகளை வைத்துவிட்டு இடத்தில்

இவனா ? இவனையா சொன்னார் அப்பா !  ஜானு நம்ப முடியாமல் இன்னும் ஒரு தரம் மேலும் கீழும் பார்த்தாள்.

       இவன்  வேண்டாம்  என்றுதான்  சொன்னான் ; அப்பா கேட்கவில்லை. ஆனால் இந்த முறையும் ஏமாறாமல், அந்த வேலை மாத்திரம்

         மடத்துக் கதவு சாத்தியிருந்தது. கதவைப் பார்க்கப் பார்க்கச் சிரிப்பாக வந்தது இவனுக்கு. நாலு பேராக இழுத்துத்தான் திறக்க

கட்டை nbsp;விரலால்  உன்னி  உன்னிப் பறந்தது ஊஞ்சல். டிக்கெட் டிக்கெட் என்று ஒரு  குழந்தை  எல்லார்  கையிலும்  குப்பைக்  காகிதத்தைத்

ராஜி ஒரு காலில் செருப்பை மாட்டிக்கொண்டு இன்னொன்றைத் தேடினாள். மாடிப்படியின் அடி வளைவில் அது எங்கோ தலை குப்புற ஸ்ட்ராப்புகள்

அம்மா மாதிரி இருந்தது. அம்மாதான். அவளுக்குத்தான் இந்த உயரம். இந்த வளர்ச்சி ;  இந்தப் பசுமை ;  ஓய்வுக்கு வந்து

உயிரே… உயிரே… “ காப்பாத்துங்க !  ஐயோ  என்னைக்  காப்பாத்துங்க ! ”        காகிதத்தில்  தீப்பிடித்த  மாதிரி  அந்தக்  குரலில் 

       “ கவிதையினால் ஏதும் பிரயோசனம் உண்டோ ? ” என்றான் பாரதியார்.        பாரதியார் என்றால் சுப்ரமண்ய பாரதி

பாம்பின் கால்        அவன் நிறம் வெள்ளை, வெள்ளையென்றால் தந்த வெள்ளையில்லை. நீலம் கலந்தடித்த  சுண்ணாம்பு  வெள்ளை,  வெளிறிப்போன  ரோஜா

அலங்காரம் அலங்காரம் பிரமாதமாக இருந்தது.கூடம் முழுவதும் மாக்கோலம்.நிலையில் எல்லாம் பூச்சரம்.தளமும் சுவரும் சந்திக்கும் மடக்கு நெடுக்காகவும் காவிப் பட்டை.ஓரமாய் ஒரு

சுப்ரமணிக்கு ‘கொச்சு முதலாளி’ என்று பெயர் ஏற்பட்டதற்குக் காரணம், அவனுடைய அப்பா அல்ல. அதற்கான முழுப் பொறுப்பு தகழி சிவசங்கரன்

பதினைந்து வயதில் எனக்கு அந்தக் காதல் ஏற்பட்டது. தமிழ் மீது காதல். தமிழ் மீதா, தமிழாசிரியர் மீதா என்று என்

  கல்கி மாலன்     இவன் கண்ணைத் திறந்தபோது அநேகமாக எல்லாம் முடிந்திருந்தது. ஆச்சரியங்கள் காத்திருந்தன அவற்றில் ஒன்று

என் ஜன்னலுக்கு வெளியே சற்றே மரம் போல் தழைத்துவிட்ட போகன்வில்லா செடியில் வந்து அமர்கிறது அந்த வண்ணத்துப்பூச்சி. அதுவே ஒரு

“மெட்றாஸ் ரொம்பத்தான் மாறிப் போச்சு”என்றார் புதுமைப்பித்தன். புதுமைப்பித்தன்? ம். அவரேதான். கந்தசாமிப் பிள்ளையைப் பார்க்க கடவுள்  அவர் கதைக்குள் வரலாம்

வாசற்கதவை யாரோ உலுக்கும் சப்தம் தங்கம்மாவை எழுப்பிற்று.அவள் பெயரைச் சொல்லி அழைக்கும் குரல் கனவில் விடுக்கும் அழைப்பைப் போல சன்னமாய்

வாசற்படியில் வந்து கிடந்தது அந்த அதிர்ச்சி. ‘வாக்கிங்’ போகலாம் எனக் கிளம்பியபோது கதவருகே, சிறகொடிந்து விழுந்த பறவை மாதிரி, சிதறிக்