கட்டுரைகள்

எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தனைச் சந்திக்கப் போயிருந்தேன்.’மடத்தில்’ சபை கூடியிருந்தது. தன் சஹிருதயர்களோடு ஜேகே உரையாடிக் கொண்டிருந்தார். உரையாடல் அல்ல, உரத்த சிந்தனை.

நாற்பது வயதிற்குட்பட்டவர்களுக்கு இவரை நன்றாகத் தெரியும். முப்பது வயதிற்குக் கீழ் இருப்பவர்களுக்கு பெயர் சொல்லி அழைக்குமளவிற்கு மானசீகத் தோழர்.இருபது வயதுக்காரர்களுக்கோ

அண்மையில் கோவையில் ’கருத்து’ அமைப்பு நடத்திய இட ஒதுக்கீடு குறித்த கருத்தரங்கில் வெளியிடப்பட்ட சில கருத்துக்கள் அரங்கில்  சலசலப்புக்களை ஏற்படுத்தின

தமிழின் முதல் நாவல் மாயூரம் வேதநாயகம் பிள்ளை எழுதிய பிரதாப முதலியார் சரித்திரம் என்று வகுப்பறைகளில் போதிக்கப்படுவது வழக்கம். ஆனால்

இனிய நண்பர்களுக்கு, டையோஜெனீஸ் (Diogenes- கி.மு.412-323) என்றொரு கிரேக்க ஞானி இருந்தான். விநோதம் என்று சாதாரண மனிதர்களுக்குத் தோன்றக்கூடிய காரியங்களை

ஒரு நாளைக்குக் குறைந்தது 500 வார்த்தைகளாவது எழுதுவது என் வழக்கம்.அதைத் தவிர மின்னஞ்சல்கள். அத்துடன் என் பணி காரணமாக நாள்தோறும்

மறுபக்கம்நூறாண்டுகளுக்கு முன், அழகுணர்ச்சியின் (aesthetic sense) காரணமாகவோ, படைப்பூக்கத்தின் (creativity) காரணமாகவோ துவங்கியதல்ல இந்திய சினிமா. ஆர்வக் குறுகுறுப்பின் (curiosity)காரணமாகத்தான்

தமிழுக்கும் வந்துவிட்டது ஹெய்கூ. உலக மொழிகள் எல்லாவற்றிலும் எழுதப்படும் இந்த வாமன வடிவத்தை, பொங்கிப் பெருகியப் புதுக்கவிதை வெள்ளம், வாழைச்

தீபாவளிக்கும் இதற்கும் சம்பந்தமில்லை எதிர்பாராத நேரத்தில், இரண்டு தெரு தள்ளி, தீபாவளிக்குப் பட்டாசு வைத்தாலே எனக்குப் பதறும். காலடியிலேயே ஒரு

பறக்கப் பழகுகிற பறவையைப் போல வீதியில் கிடந்த அந்தக் காகிதம் வீசிய காற்றில் தத்தி. ஓடி, தரையிலிருந்து எழுந்து தாழப்

மோடியின் அரசியல் பயணம் எதில் போய் முடியும்?   பழைய கதைதான். ஆனால் சுவையானது வெள்ளையர்கள் நம்மை ஆண்டு கொண்டிருந்த

வாசலில்  வந்து நின்றது அந்த வாடகைக் கார். என் ஜன்னலுக்கு வெளியே எட்டிப் பார்த்த போது அருணனும் கவிதாவும் அதிலிருந்து

குயில் கூவித் துயில் எழுவது ஒரு கொடுப்பினைதான்,காக்கைகள் கரைகிற காலைப் பொழுதுகளில்தான் பெரும்பாலும் கண் விழித்திருக்கிறேன்.குயில்கள் எப்போதாவது கூவும்.அல்லது அதன்

காலையிலேயே ஆரம்பித்து விட்டது காகங்களின் பாராளுமன்றம். அவை எழுப்பிய இரைச்சலில்தான் இன்று விழித்தேன். விழிப்பு என்பது மனதின் விழிப்பு. தென்னை

கடலோரம் நடக்கிற காலை நடை செய்தித்தாளைப் படிப்பது போலச் சிந்தனைகளைக் கிளறும் ஓர் அனுபவம். நாள்தோறும் அநேகமாக அதே நபர்களையே

இரவை வரவேற்க இருளை விரித்துக் கொண்டிருந்தது அந்திப் பொழுது.இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் குளிர ஆரம்பிக்கும். லக்னோவின் பருவ நிலை அப்படி.

மணற் குகையிலிருந்து வெளி வந்தது ரயில். குகையைக் கடந்ததும் வரிசையாய் வாழைத் தோட்டங்கள். குளுமை நிறைந்த கடற்காற்று காணமல் போயிருந்தது.

முகவரி தவறிய கடிதம் ஒன்று என் முன் வாசலில் கிடந்தது. அது என் அண்டை வீட்டுக்காரருக்கானது. ஆனால் அவர் வீட்டைக்

குழந்தையின் புன்னகையைப் போலக் கூப்பிட்டது அந்த நிலவு. கண்ணுக்குள் மிதக்கிற கனவைப் போல கைக்கெட்டாமல் இருந்தாலும் மனதிற்குள் குளிர்ச்சியையும் மகிழ்ச்சியையும்

அதற்காகவே காத்திருந்தது போல், அந்த வண்ணபலூன் குழந்தையின் கையிலிருந்து நழுவியதும் கூரையில் போய் ஒட்டிக் கொண்டது. அழுமோ என நினைத்த

காற்று சுகமாகத்தானிருந்தது.ஆனால் காலை வீசி நடக்க முடியாமல் எண்ணங்கள் இடறச் செய்தன.தஞ்சாவூரில் அடி வாங்கிய அந்த புத்தத் துறவி நெஞ்சில்

காலத்தை அளக்கிற கடிகாரப் பெண்டுலம் மாதிரி என் ஜன்னலுக்கு வெளியே ஆடி ஆடிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறான் அந்த இளைஞன், தள்ளாட்டம்