கடைசிப் பக்கம்-கல்கி

அறிவியல் புனைகதை போல் ஆரம்பிக்கிறது அந்த விளம்பரம். பெரிய நகரத்தின் பிரம்மாண்டமான கட்டிடங்கள் வழியே ஓடுகிற ஒரு கண்ணாடிக் குழாய்.

”பட்டத்து யானைக்குப் படாம் போர்த்தின மாதிரி பல வர்ணப்பட்டு, ஜரிகை, ஜிகினா இவைகளால் ஆன சிங்காரப் பொன்னாடை திமிலுக்கு முன்னிருந்து

கடந்த ஆண்டின் கடைசித் தாளைக் கிழிக்கிற போது என்னவென்று தெரியாமல் ஏதோ ஒரு சோகம் ஒரு கணம் என்னைக் கடந்து

’புரட்சி’கள் ஒருநாள் ஃபேஷனில் போய் முடியும் என்பதற்கு ஏராளமான சாட்சியங்கள் உண்டு.சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாத சான்று ஜீன்ஸ்.1850ஆம் வருடம். சான்பிரான்சிஸ்கோவில் தங்கம்

வெள்ளம் பற்றிய செய்திகள் வடியத் தொடங்கியிருக்கின்றன. ஆனால் அது தந்த வடுக்கள் ஆற நெடுங்காலமாகும். அவற்றில் கண்ணால் பார்க்காமல், தொட்டுத்

பக்கத்து வீட்டு நண்பர் பார்க்க வந்திருந்தார்.வீதியில் தேங்கியிருந்த தண்ணீரில் அவரும் எங்கேதான் போவார்? எனக்கும் டிவி போரடிக்க ஆரம்பித்திருந்தது. கைபேசியை

வாக்குப் பலித்து விட்டது. அதாவது வாக்கியப் பஞ்சாங்கம் மழை பெய்யும் எனச் சொன்ன கணக்குத் தப்பவில்லை. இனி கொசுக்கடி ஆரம்பித்து

இரண்டு நாள்களுக்கு முன் வீட்டிற்குள் வெள்ளம் வரத் துவங்கியது. இன்று வந்து பாருங்கள். அடுக்களை, படுக்கையறை என எல்லா இடத்திலும்

எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தனைச் சந்திக்கப் போயிருந்தேன்.’மடத்தில்’ சபை கூடியிருந்தது. தன் சஹிருதயர்களோடு ஜேகே உரையாடிக் கொண்டிருந்தார். உரையாடல் அல்ல, உரத்த சிந்தனை.

நாற்பது வயதிற்குட்பட்டவர்களுக்கு இவரை நன்றாகத் தெரியும். முப்பது வயதிற்குக் கீழ் இருப்பவர்களுக்கு பெயர் சொல்லி அழைக்குமளவிற்கு மானசீகத் தோழர்.இருபது வயதுக்காரர்களுக்கோ