maalan

அறைக்குள் நுழையும்போது அந்தச் சீட்டு ஒரு வெயிட்டிற்குக் கீழே படபடத்துக் கொண்டிருந்தது.        ‘ கஸ்தூரி வான்ட்ஸ் டு சீ

காலையிலேயே ஆரம்பித்து விட்டது காகங்களின் பாராளுமன்றம். அவை எழுப்பிய இரைச்சலில்தான் இன்று விழித்தேன். விழிப்பு என்பது மனதின் விழிப்பு. தென்னை

இலங்கை, இலக்கியம், இதழியல் குறித்து: http://www.tamiltv.com/watch.php?vid=6e6cbd86b

கடலோரம் நடக்கிற காலை நடை செய்தித்தாளைப் படிப்பது போலச் சிந்தனைகளைக் கிளறும் ஓர் அனுபவம். நாள்தோறும் அநேகமாக அதே நபர்களையே

இரவை வரவேற்க இருளை விரித்துக் கொண்டிருந்தது அந்திப் பொழுது.இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் குளிர ஆரம்பிக்கும். லக்னோவின் பருவ நிலை அப்படி.

மணற் குகையிலிருந்து வெளி வந்தது ரயில். குகையைக் கடந்ததும் வரிசையாய் வாழைத் தோட்டங்கள். குளுமை நிறைந்த கடற்காற்று காணமல் போயிருந்தது.

முகவரி தவறிய கடிதம் ஒன்று என் முன் வாசலில் கிடந்தது. அது என் அண்டை வீட்டுக்காரருக்கானது. ஆனால் அவர் வீட்டைக்

குழந்தையின் புன்னகையைப் போலக் கூப்பிட்டது அந்த நிலவு. கண்ணுக்குள் மிதக்கிற கனவைப் போல கைக்கெட்டாமல் இருந்தாலும் மனதிற்குள் குளிர்ச்சியையும் மகிழ்ச்சியையும்

அதற்காகவே காத்திருந்தது போல், அந்த வண்ணபலூன் குழந்தையின் கையிலிருந்து நழுவியதும் கூரையில் போய் ஒட்டிக் கொண்டது. அழுமோ என நினைத்த

காற்று சுகமாகத்தானிருந்தது.ஆனால் காலை வீசி நடக்க முடியாமல் எண்ணங்கள் இடறச் செய்தன.தஞ்சாவூரில் அடி வாங்கிய அந்த புத்தத் துறவி நெஞ்சில்

காலத்தை அளக்கிற கடிகாரப் பெண்டுலம் மாதிரி என் ஜன்னலுக்கு வெளியே ஆடி ஆடிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறான் அந்த இளைஞன், தள்ளாட்டம்

விரைந்து கொண்டிருந்த என் வாகனத்தின் ஜன்னலுக்கு வெளியே, தானியக் கதிர்கள் தலைசாய்த்துக் கிடந்த வயல்கள் நடுவே, அந்த ’மனிதனை’ப் பார்த்தேன்.

கதவைத் திறப்பதற்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்ததைப் போல. என் ஜன்னலுக்கு வெளியே இருந்து வந்து அமர்ந்தது அந்த வண்ணத்துப் பூச்சி. மஞ்சளும்

வாசல் பக்கம் யாரோ வருவது போல நிழலாடியது. கதவைத் திறந்தேன். கேபிள் டிவிக்காரர், மாதச் சந்தா வாங்க வந்திருந்தார். மாதம்

நேற்று மாலையிலிருந்து என் ஜன்னலுக்கு வெளியே காற்று சீறிக் கொண்டிருக்கிறது.அதன் சினத்தைக் கண்டு மறுபேச்சுப் பேசாமல் மரங்கள் தலையாட்டிக் கொண்டிருக்கின்றன.

ஒன்று எங்கள் ஜாதியே, ஒன்று எங்கள் நீதியே என்று என் ஜன்னலுக்கு வெளியே உரக்க முழங்கிக் கொண்டிருக்கிறது ஒலிபெருக்கி.ஏதோ கொண்டாட்டம்.

எழுத உட்கார்ந்த போது என் ஜன்னலுக்கு வெளியேயிருந்து மடியில் வந்தமர்ந்தது அந்தப் பந்து. திடுக்கிட்டுத்தான் போனேன். எதிர்பாராத தருணத்தில் ஏதேனும்

ஏனென்று தெரியவில்லை, அதிகாலையிலேயே தூக்கம் கலைந்து விட்டது. அதற்கு என் ஜன்னலுக்கு வெளியேயிருந்து வந்த வயலின் ஒலியும் ஒரு காரணம்.

பழைய ஜோக்தான். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும் புதுப் புதுக் கோணங்கள் காட்டும் ஜோக் அது. என்னுடைய கஷட காலம் எப்போது

மாலையில் வெளியே போன கணவன் இருட்டியும் வீடு திரும்பவில்லை. மனைவியைக் கவலை அரிக்கத் தொடங்கியது. அக்கம் பக்கத்தில் விசாரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

ஒரு கோடி கனவினில்  விழி மூடித் துயில்கையில்            உற்சாகம் கொள்ளுகின்றேன் உறவு பகை இல்லாத பெரும் வெளிப்

கருத்துக்கள் முக்கியமா? காலம் முக்கியமா?  “எனக்கு மட்டுமல்ல, தமிழகத்திற்கும் தமிழக மக்களுக்கும் இழைக்கப்பட்ட அவமானம்” தில்லியில் தேசிய வளர்ச்சிக் கூட்டத்திலிருந்து

வேர்களை சீர் செய்வோம்   கல்விக் கூடம் ஒரு தாயைப் போன்றது. கண்டிக்கும் அரவணைக்கும். சினந்து கொள்ளும், ஆறுதல் சொல்லும்.

தலை நிமிர்ந்து பார்க்கும் ஓணான் தரை படர்ந்த அருகைச் சுற்றும் தேன் குடிக்கப் பட்டாம் பூச்சி ஆடியைத் தவறவிட்டு அம்மா

நாடாளுமன்றம் கூடட்டும்   யுக யுகமாய் உறங்கிக் கிடந்த எரிமலை ஒன்று சினந்து சீறுகிறது இன்று. தண்ணீர் பீரங்கிகளும், தடியடிகளும்