2013

தாத்தா எப்போது வருவார் என்று காத்துக் கொண்டிருந்தாள் ஜனனி. தாத்தாவிடம் கேட்பதற்கு அவளிடம் ஒரு கேள்வி இருந்தது. முக்கியமான கேள்வி.

  பலர் அறியாத சென்னையின் முகம், அது இந்திய அரசியலின் திசைகளைத் தீர்மானித்த நகரம் என்பது அடையாற்றின் கரையில் அமைந்துள்ள

ஐம்பது வருடங்களாக எங்கள் கல்லூரிச் சரித்திரத்தில் இல்லாத பிரச்சினை திடீரென்று  முளைந்திருந்தது.  பிரச்சினையின்  பெயர்  சந்திரலேகா. சந்திரலேகா  எனக்கு ஒரு

எதையும்  மதிக்காமல்  வானத்தையே  அண்ணாந்து  பார்த்துக் கொண்டு  நடப்பவன்,  காலடியில்  இருக்கும்  பள்ளத்தில் தடுக்கி  விழுந்து  நகைப்புக்குள்ளாவான். From :

திராவிடத்தின் எதிர்காலம்: திராவிடம் என்பது  இன்று மொழிகளை, இனத்தை, கட்சிகளைக் குறிக்கும் ஓர் பெயர்ச்சொல்லாக ஆகிவிட்டது. ஆனால் அதை ஓர்

   “ திஸ் இஸ் டூ மச் ” என்று வீறிட்டாள் மைதிலி.  கையில் இருந்த செய்திப் பத்திரிகை எகிறிப்போய்

அருணாவைப் பத்து வருடங்களாக எனக்குத் தெரியும். அதாவது அப்பா இறந்துபோன தினத்திலிருந்து. ராத்திரி தூங்கப் போகும்போது அப்பா, அம்மாவுடன் பேசிக்

வெகு நாட்களுக்கு முன்பு எனக்குள் ஒரு கனவு இருந்தது. கனவிற்கு ஆதாரம் சுப்ரமணியன். சுப்புணி எங்கள் பள்ளியின் கபில்தேவ். விளையாட்டை

“ ஆயுதம் செய்வோம் – நல்ல காகிதம் செய்வோம் ”   –  மகாகவி “ அண்டா குண்டா அடகு வெச்சு அம்மா

சொடக்குப்  போட்ட  விரல் போல மூளைத்தண்டில் ஒரு சிமிட்டல். சுளீர் என்று ஒரு மின்னல் பொறி. எப்படிப் பட்டென்று சொல்லி

வீடென்று எதனைச் சொல்வீர், அது இல்லை எனது வீடு, ஜன்னல் போல் வாசல் உண்டு. எட்டடிச் சதுரம் உள்ளே. பொங்கிட

குழந்தைக்குப் பேச்சு வரவில்லை. இப்போதென்றில்லை. பிறந்ததிலிருந்து எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் ஒன்பது மாதத்தில்  தொண்டைக்  குழியில்  திரள்கிற  சத்தம்  இந்தக்  குழந்தைக்கு

விழிப்பு வந்துவிட்டது. ஆனால் போர்வையின் கதகதப்பிலிருந்து விடுபட்டு எழத்தான்  மனம்  வரவில்லை.  ‘ ஆமாம்,  இப்பவே  எழுந்து  என்ன கிழிக்கப்

ஒரு அசந்தர்ப்பமான நிமிஷத்தில் வந்து சேர்ந்தாள் யக்ஷ்ணி. காலையில்  இருந்தே  ஜானகிராமனுக்குள்  ஒரு புகை மூட்டம். வார்த்தைகளுக்குத் தவிக்கிற கவிதை

       இப்போதுதான் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். கும்பலாய், கூடியும், கலைந்தும், கையோடு கொண்டுவரும் பத்திரிகைகளை, டிபன் பாக்ஸ்களை, கைப்பகளை வைத்துவிட்டு இடத்தில்

இவனா ? இவனையா சொன்னார் அப்பா !  ஜானு நம்ப முடியாமல் இன்னும் ஒரு தரம் மேலும் கீழும் பார்த்தாள்.

       இவன்  வேண்டாம்  என்றுதான்  சொன்னான் ; அப்பா கேட்கவில்லை. ஆனால் இந்த முறையும் ஏமாறாமல், அந்த வேலை மாத்திரம்

         மடத்துக் கதவு சாத்தியிருந்தது. கதவைப் பார்க்கப் பார்க்கச் சிரிப்பாக வந்தது இவனுக்கு. நாலு பேராக இழுத்துத்தான் திறக்க

கட்டை nbsp;விரலால்  உன்னி  உன்னிப் பறந்தது ஊஞ்சல். டிக்கெட் டிக்கெட் என்று ஒரு  குழந்தை  எல்லார்  கையிலும்  குப்பைக்  காகிதத்தைத்

ராஜி ஒரு காலில் செருப்பை மாட்டிக்கொண்டு இன்னொன்றைத் தேடினாள். மாடிப்படியின் அடி வளைவில் அது எங்கோ தலை குப்புற ஸ்ட்ராப்புகள்

அம்மா மாதிரி இருந்தது. அம்மாதான். அவளுக்குத்தான் இந்த உயரம். இந்த வளர்ச்சி ;  இந்தப் பசுமை ;  ஓய்வுக்கு வந்து

உயிரே… உயிரே… “ காப்பாத்துங்க !  ஐயோ  என்னைக்  காப்பாத்துங்க ! ”        காகிதத்தில்  தீப்பிடித்த  மாதிரி  அந்தக்  குரலில் 

       “ கவிதையினால் ஏதும் பிரயோசனம் உண்டோ ? ” என்றான் பாரதியார்.        பாரதியார் என்றால் சுப்ரமண்ய பாரதி

பாம்பின் கால்        அவன் நிறம் வெள்ளை, வெள்ளையென்றால் தந்த வெள்ளையில்லை. நீலம் கலந்தடித்த  சுண்ணாம்பு  வெள்ளை,  வெளிறிப்போன  ரோஜா

அலங்காரம் அலங்காரம் பிரமாதமாக இருந்தது.கூடம் முழுவதும் மாக்கோலம்.நிலையில் எல்லாம் பூச்சரம்.தளமும் சுவரும் சந்திக்கும் மடக்கு நெடுக்காகவும் காவிப் பட்டை.ஓரமாய் ஒரு