April 19, 2013

வரலாறு இருவர் மாலன் நெல்சன் மண்டேலா அதே பெண்தானா? என்னால் நம்ப முடியவில்லை. ஆனால் என்ன ஆச்சரியம், அது அவள்தான்.

அன்புள்ள அப்பா, நினைவிருக்கிறதா உங்களுக்கு? நான் சின்னக் குழந்தையாக இருந்த போது நீலவானத்தில் திரியும் வெள்ளை மேகங்களைக் காட்டி அவை

”யார் வந்திருக்கிறார்கள் பாருங்கள்!” கஸ்தூரிபாவின் குரல் கேட்டு எழுதிக் கொண்டிருந்த காந்தி தலை நிமிர்ந்தார். எதிரே அவரது மகன் ஹரிலால்,

கவலையோடு அமர்ந்திருந்த அக்கா எழுந்து சென்று கடவுள் படத்தின் முன் நின்று கண் மூடிப் பிரார்த்திப்பதைப் பார்த்தார் மேரி. அக்கா

ஈன்ற பொழுதின். . . . . ஒரு வரலாற்றுச் சாதனை!  தமிழின் முதல் பிரையிலி இதழ்: புதிய தலைமுறை

ஆனந்த பவனத்தில் ஓர் ஆரண்யவாசம் அ ப்பாவிடமிருந்து வந்த கடிதத்தைப் பிரித்தார் நேரு. ”உனக்குப் பெண் பார்த்து பேசி முடித்திருக்கிறோம்.

முள்ளும் மலரும்     ”தற்கொலையா? கொலையா? ஜெலி மரணத்தின் மர்மங்கள்”. உரத்து அலறிய நாளிதழ்களின் தலைப்புக்கள் ஹிட்லருக்கு எரிச்சலைக்

சிறை மீட்ட காதல்   கா ல்கடுக்க பதினைந்து மணி நேரம் காத்திருந்தால், கண்ணாடிப் பெட்டிக்குள் ‘உறங்கி’க் கொண்டிருந்த அந்த

காதல் வெள்ளம் மாலன் “காதலா?” அரசரின் நிதிப் பொறுப்பாளர் கண்ணில் குறும்பு மிளிர்ந்தது. “ம்?” என்ன சொல்கிறீர்கள், புரியவில்லையே என்பதுபோல்

எந்தையும் தாயும்  மாலன்  ”எல்லாச் செல்வங்களுக்கும் அடிப்படை உழைப்பு.ஆனால்….” என்ற மார்க்சின் முகத்தைக் கூர்ந்து பார்த்தார் லட்விக பான் வெஸ்ட்பாலன்.

என் ஜன்னலுக்கு வெளியே பெரிதாய்ப் பூத்துக் கிடக்கிறது அந்த மாக்கோலம். எண்ணிப் புள்ளி வைத்து இழையெடுத்துப் போட்ட கோலத்தில் ஹேப்பி

  தனது 100வது இதழை வெளியிடும் உயிர்மை தனது இதழில் பிரசுரிக்க எனக்கு ஒரு கேள்வியை அனுப்பியிருந்தது. அதன் கேள்வியும்

இன்னும் என் ஜன்னலுக்கு வெளியே இன்றைய செய்தித்தாள் வந்து விழவில்லை. செய்திகள் சலிப்பேற்றும் போதெல்லாம் வாழ்க்கையை வாசிக்க நான் முகநூல்

ஜன்னலுக்கு வெளியே விழுந்து கிடந்த செய்தித்தாள், தமிழ்த் தாலாட்டுப் பாடலுக்கு இந்த ஆண்டு ஆஸ்கார் பரிசு கிடைக்க வாய்ப்பிருக்கிறது எனப்

ஏனோ தெரியவில்லை, உறக்கம் பிடிக்கவில்லை. எழுந்து ஜன்னலைத் திறந்தேன். என் ஜன்னலுக்கு வெளியே இருளை விரித்துப் போட்டுக் கொண்டு ஈரக்

இலைகள் கூட உறங்கும் இளம் காலை நேரம் என் ஜன்னலுக்கு வெளியே, இன்னும் இருள் பிரியவில்லை. எதிர் வீட்டு  வானொலியின்

என் அண்டைவீட்டுக்காரர் மரங்களின் காதலர்.எங்கள் குடியிருப்பு உருவான போது தெருக்கள் தோறும் மரங்கள் நட முயற்சி மேற்கொண்டவர்.நேற்றுப் பார்க்கிறேன், அவர்

அலைகளுக்கு நடுவேயிருந்து எழும் அந்தக் அக்னிக் குஞ்சு இன்னும் வரக் காணோம். இருளின் சாம்பல் இன்னமும் விரவிக் கிடந்தது. ஆனால்

  “வாங்க நண்பர்களே, எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்?” என் குரலைக் கேட்டு யார் வந்திருக்கிறார்கள் என வாசலைப் பார்த்தார் மனைவி. நான்

  வினோத விலங்கு ஒன்றின் பிளிறலைப் போல இரைந்து கொண்டு, என் ஜன்னலுக்கு வெளியே ஒரு ஆம்புலன்ஸ் விரைந்தது. அது

முகத்தில் முளைத்த முதல் பருவைப் போல அந்தக் கிராமத்தின் அழகிற்குப் பொருந்தாமல் எழுந்து நிற்கிறது அந்த விளம்பரப் பதாகை. மூன்றடிக்கு

வாசல் தெளித்து மீந்த வாளித் தண்ணீரைப் பருக வந்தமர்கிறது காகம்.விடிந்து வெகு நேரமாகிவிடவில்லை.அதற்குள் அதற்கு தாகம். காரணம் தகரம் போல்

“நீங்கள் எல்லாம் திருந்தவே மாட்டீர்களா? எத்தனை வாட்டி சொல்றது உங்களுக்கு?” என்று வாசற்பக்கம் பெரிய குரலில் யாரோ அதட்டும் சத்தம்

  பூக்கள் ஊர்வலம் போவதைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? நான் பார்க்கிறேன். அநேகமாக ஒவ்வொரு நாளும் என் ஜன்னலுக்கு வெளியே கண்சிரிக்க, வாய்

முடிவுகள் ஆரம்பங்கள் ஆகட்டும்   இது இரண்டாவது முறை. மெல்லிய தகரத்தைக் காற்றில் வேகமாக அலைத்தது போல, என் ஜன்னலுக்கு